Stokje

Ik kreeg het stokje van Antje overgegooid, en ik heb het gevangen. Maar over de 10 gedachtes moest ik wel even nadenken. Ik denk zo veel! Maar goed hier komen ze.

Het is bijna kerstmis, het gezelligste feest van het jaar. Lekker samenzijn met mensen die je graag ziet. Hopenlijk ook rustige dagen, zonder gejakker. Ik moet zelf tot de dag vóór kerst werken. En dan kan ik heerlijk 2 weken uitrusten en me klaarmaken voor het laatste halfjaar school. Eerste Kerstdag gaan we naar mijn ouders, en tweede kerstdag doen we lekker gemakkelijk met z´n twee. Ik denk allerlei kleine hapjes die ik dan gemakkelijk en snel kan klaarmaken en spelletjes spelen.

En nog steeds hebben we een prachtig winter-wonder-landschap. Ik kan er zó van genieten. Zelfs als ik ´s morgens op gladde wegen naar mijn werk rijd in de auto. Sterker nog, ik mag er dan langer van genieten, want ik pas mijn snelheid aan aan het weer. Dus de reis duurt langer.

Drie

Het sneeuwt al weer. Ik bedenk me net dat er voorspeld is dat wij (in Limurg) tot en met morgen sneeuw krijgen. In totaal meer dan 10 cm. Prachtig, maar ik, en anderen, moeten er morgen door heen. Maar die witte kerst krijgen we wél. Dus genieten.

Ik bedenk me dat ik een stapel werkjes heb liggen die ik in de vakantie eens aan wil pakken en misschien wel afwerken. Hopenlijk zijn de 2 weken voldoende, ik sta er namelijk om bekend dat ik 30 uur in een dag wil stoppen. En soms lukt me dat ook nog.

In deze tijd van het jaar gaan mijn gedachten ook uit naar mensen die het minder goed heen. Mensen ver weg, die ik niet ken, maar dit jaar vooral naar een aantal bekenden. In onze kring zijn dit jaar best veel mensen overleden. Ik noem er een paar. Twee leden van het mannenkoor waar DH lid van is, een oude buurjongen (hij was pas 23 jaar), de vader van goede kennissen. En verder zijn er nog een aantal mensen levensedreigend ziek zij, een tante en een oom van mij. Alleei hebben ze kanker en misschien halen ze 2011 nog.

Het is ook de tijd van gezelligheid, knusse spulletjes komen weer van zolder te voorschijn. Lichtjes overal, lekker vroeg donker, zodat die lichtjes ook vroeg aan kunnen. Koken en bakken, zalig al die lekkere luchtjes die je uit de keuken nakomen. Eigenlijk doe ik het veel te weinig, bakken bedoel ik. Mijn moeder is kooklerares. Voordat ik leerde koken, leerde ze me bakken. Elke zaterdag mocht ik iets bakken. Allerlei technieken heb ik op die manier geleerd. Voor een cake draai ik mijn hand niet meer om. Maar ik doe het veel te weinig. DH en ik zijn niet zo'n gebak-eters. bovendien zijn hier lekkere Limurgse vlaaien voor een prikkie te koop.

Met het bloggen ging er een heel nieuwe wereld voor me open. Geweldig al die mooie, lieve, schattige, openhartige, (positief)kritische, eerlijke, en bovenal hartelijke reacties van mensen die je eigenlijk niet kent. Mijn eerdere ervaringen met fora (meervoud van forum) waren slecht. Er werd wat afgekat, het kan immers anoniem, je kunt je identiteit geheim houden. Gelukkig trekt mijn blog deze lui niet aan. Dus mensen hartelijk dank voor jullie lieve reacties, `You make my day´.

 

Op zoek naar materiaal dat ik in mijn lessen kan gebruiken, kwam ik weer eens op de site van Loesje. Deze actuele kerstwens sprak me wel aan. Dat wordt gedachte 8.

Ik realiseer me dat ik eigenlijk een tevreden mens ben. Er zijn weinig dingen die ik me nog wens. Uiteraard zijn er nog wel dingen die ik graag zou willen hebben of willen doen, maar een mens zonder wensen is een ongelukkig mens.
Ik besef dat ik (wij) het eigenlijk best goed heen. We komen niets tekort en hebben beide een lot uit de loterij getrouwd.

  
Het is ook de tijd van goede voornemens. Zelf doe ik daar niet (meer) aan mee. Als ik een goed voornemen bedenk, probeer ik het meteen uit te voeren en wacht niet tot nieuwjaar.
Wel heb ik een aantal goede wensen. Zo zou ik graag willen dat mensen wat verdraagzamer werden en elkaar wat meer gunden. Dus niet meteen fel reageren als je iets hoort dat je liever niet hoort, en gun een ander ook voorrang ook al heeft hij het op dat moment niet, sluit achteraan in de rij aan in plaats van voor te kruipen (anderen moeten óók wachten op hun beurt en hebben ook haast), zeg wat liefs tegen elkaar in plaats van dat eeuwige gekat. En zo kan ik nog even doorgaan.

Je ziet, mijn gedachten schieten van de hak naar de tak en weer terug. Hopenlijk hebben jullie je geamuseerd met die hersenspinsels van mij.

Tja, en dan moet ik ook het stokje doorgeven, dat wordt lastig. Velen hebben het stokje al gevangen. Maar ik heb toch twee personen gevonden: Aart en Ellen. Waarom, nou gewoon omdat ik altijd geniet van hun verhalen. Het zijn eerlijke en spontane mensen die zich niet beter voor (hoeven te) doen dan ze zijn, en daar houd ik van. Ik ben benieuwd naar hún gedachten.

Aanvulling
Ik was in de stellige overtuiging dat mijn goede blogvriendin Riet het stokje al had gekregen. Ze wilde zo graag haar gedachtes delen, dus vangen Riet. Ik gooi het alsnog naar je toe.
Ik ben benieuwd wat jij allemaal te denken hebt.