IJsselmeerrit, deel 1

Zoals jullie wel weten hebben we afgelopen weekend de IJsselmeerrit van de W123-club gereden. Toen we wegreden was het stralend weer. Onderweg een klein buitje, maar aangezien wij zelf droog zaten, was het niet erg.


We moesten bij het Muizenfort in Muiden verzamelen. Het Muizenfort is een onderdeel van de Vesting Muiden en dus ook van de Stelling van Amsterdam. Het is tegenwoordig een museum. De stelling van Amsterdam en de Nieuwe Hollandse Waterlinie staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Beslist de moeite waard om eens beter te bekijken.
Allerlei liefhebbers van de W123 verzamelden zich. Het was een erg bont gezelschap. Wel erg leuk, veel bekende, maar ook heel veel nieuwe en dus onbekende gezichten.

Routekaart. Rood is de route van zaterdag, groen de route van zondag

Er waren veel deelnemers, zo'n 35 auto's, meestal met 2 passagiers. De roadbooks werden uitgedeeld en ook de herinneringsplaquettes konden afgehaald worden. De motorkleppen gingen omhoog, om ze vast te schroeven. Sommige auto's hadden al meerdere plaquettes op de grille. Bij ons was het de eerste, omdat we de andere nog niet er op bevestigd hebben. Dat moet nog gebeuren.

Van Muiden ging het via de A6 naar Flevoland. Normaal proberen we de autosnelwegen te vermijden, maar deze keer ging het niet anders, of we moesten een flinke omweg maken. Over de IJsselmeerdijk reden we richting Lelystad. En toen begon het te regenen en te bliksemen. Op het IJsselmeer waren nog een paar bootjes. Die profiteerden goed van de harde wind. DH vond het minder leuk rijden. Hij had amper tijd om rond te kijken, hij moest zijn ogen goed op de weg houden. Het zicht werd slechter, maar ook de harde windstoten waren erg verraderlijk.

Onze voorganger op de IJsselmeerdijk.

De windmolens steken prachtig af tegen de donkere lucht.

Bij Lelystad verreden we ons bijna, we kwamen per ongeluk op de dijk naar Enkhuizen uit. Net op tijd zagen we het en konden we op een parkeerterreintje nog draaien. Het bleek een minder duidelijk punt in de routebeschrijving. Van Lelystad gingen we de polder in. Via de Ketelbrug kwamen we in de Noord-Oost-polder. Het was nog maar een klein eindje naar Urk, daar konden we lunchen. Intussen was het droog geworden, en met een zonnetje op ons bolletje reden we Urk binnen.

Dit is onze bolide in de haven van Urk, midden voor het Achterhuis.

DH sluit net de deur goed af.

Ik heb geprobeerd om met Antje wat af te spreken, maar dat was erg lastig. Ik wist niet waar we gingen lunchen. Dus dat doen Antje en ik nog wel een keer beter. Uiteindelijk bleken we in Het Achterhuis (niet van Anne Frank, maar in de Urker haven) te lunchen. We hadden een prachtig zicht op het IJsselmeer.

In de tijd dat wij aan het lunchen waren, regende het buiten weer. Maar weer zaten wij droog. Tegen de tijd dat we opstapten, was het weer droog. Hoezo geluk?

Na de heerlijke lunch gingen we verder naar Lemmer. Daar zouden we bij een dealer een kop koffie krijgen en een kleine rondleiding door het bedrijf. Maar dat ging niet door, de eigenaar kwam niet opdagen. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant niet. De mannen hadden namelijk al gezien dat er alleen 'oude kraam' stond. Waarvan zij niet echt onder de indruk waren.

Via de zuidwesthoek van Friesland zijn we naar Sneek gereden. We kwamen langs Workum. Hier heeft mijn schoonmoeder een aantal jaren gewoond. We draaiden spontaan af, eens kijken hoe het huis er nu bij ligt. De huidige eigenaren waren thuis, dus ik wilde niet op straat een foto van het huis gaan maken. In die paar jaar dat ze er niet meer woont, is er wel veel veranderd in Workum. Er was flink bijgebouwd.

In Sneek kregen we een diner en een overnachting in het gloednieuwe Van der Valk hotel. Het was amper een maand open. De kamers waren erg groot. Er stond een kingsizebed in. En een super de luxe badkamer met bad en regendouche.

De foto's zijn niet echt scherp. Het was al donker en de (zwarte) gordijnen waren al dicht.

Daarna heerlijk borrelen aan de bar. Bijkletsen en de belevenissen van onderweg vertellen. Hoeveel geluk we eigenlijk met het weer hadden.

In het tapijt stond de beroemde (en beruchte) Friese zin geweven: Bûter brea en griene tsiis wa't dat net sizze kin is gjin oprjochte Fries. Voor degene die het niet weten de vertaling "Boter, brood en groene kaas, wie dat niet zeggen kan is geen echte Fries". Hieraan kon men horen of iemand een echte Fries was of niet.

Daarna een overheerlijk diner. Drie gangen en in iedere gang konden we uit drie gerechten kiezen. Ik koos voor een rundercapaccio, gevolgd door ossehaas met een super lekkere champignonsaus en afgesloten met een Dame Blanch. We hadden een zaal voor ons alleen. Er stond een groot scherm waarop allerlei filmpjes van de W123 vertoond werden.

Het is heerlijk kletsen zo. De meeste mensen zien we maar een paar keer per jaar, op een treffen. Het klikt altijd weer. En omdat er ook partners bij zijn, wordt er niet alleen over auto's gesproken. 

Wordt vervolgd

.