Moesel vervolg

Vorige week was de introductie van het nieuwe schooljaar. De derde klassen gingen naar Breakout in Swalmen, een outdoorcentrum. Daar werd gekanoëd, tegen de muur geklommen, afgeseild (schrijf je dat zo?) en over de touwbrug geklommen. Met de Moesel nog in de benen (spierpijn aan de kuiten en de schenen), moest ik ook mee. Het weer was redelijk droog met een enkele bui. Maar het gras was nat en koud. Ik voelde de kou in mijn onderbenen trekken. En dat met die Moesel-spierpijn!!!
’s Middags mocht ik als zekering bij de klimmuur staan. Dat houdt in dat je de touwen waar de klimmers aan vastzitten omhoog trekt als ze omhooggaan en weer laat vieren als ze omlaag gaan. Je kunt je wel voorstellen dat ik de dag er na niet meer kon lopen. Mijn enkel was flink gezwollen en deed echt veel pijn. Ik heb nog getwijfeld of ik naar de huisarts zou gaan. Maar een uurtje later bleek het eigenlijk alleen een flinke stijfheid te zijn. Maar wel pijnlijk. Mijn onderarmen voelde ik niet meer. Ik had helemaal geen macht meer in mijn armen. Schrijven ging zelfs niet meer, mijn spieren bibberden gewoon. Maar eerlijk is eerlijk, het was wel een geweldige introductie geweest. Ik heb enorm veel lol gehad.


Dus nu terug naar de Moesel. Vrijdags gingen we weg. We hadden enorm veel geluk gehad. Ik moest ’s morgens werken dus zijn we pas in de middag vertrokken. Net voor Koblenz lagen allemaal takken en bladeren op de weg. DH zei nog “Hadden ze dat nou niet even op kunnen ruimen?” En meteen stonden we stil, file. Een kilometer of 5 – 6 ging het soms langzaam, dan weer niet. De Polizei kwam voorbij. Even later ook de brandweer en een autoambulance. Flink ongeluk dus. Toen wij op het punt beland waren was er niets meer te zien. Het was net voor een uitrit gebeurd en daar had men alles heen gesleept. Intussen stond aan de andere kant ook een file, geen kijkersfile, daar was een paar kilometer terug ook een ongeluk gebeurd. Dat beloofde nog wat.


In Enkirch vertelde clubgenoten dat er een uur eerder een enorme onweersbui was geweest op de plek van het ongeluk. Veel auto’s waren langs de weg gaan staan, om het af te wachten. Er vielen hagelstenen zo groot als tennisballen. Veel auto’s stonden ook langs de weg met kapotgeslagen voor- én achterruit. Gelukkig geen van de club, maar niet fijn voor die bewuste automobilisten. Dat hebben wij allemaal niet gezien, alleen het staartje


Ik zal jullie nog wat foto’s van het hotel en omgeving laten zien, de volgende keer komen de foto’s van de ritten en zo.

Het uitzicht vanaf ons balkon. Links ga je de berg omhoog naar een vliegveld, rechts naar Enkirch en de Moesel. Wij kwamen van deze weg omlaag, de Hunsruckerhohestrasze (kan geen Umlaut typen)

Uitzicht op de auto's, super gezicht toch al die W123's strak in het gelid.

Het hotel. Zie je het balkonnetje helemaal bovenaan links, dat was voor ons. Het was een kruipdoor sluipdoor hotel. We moesten eerst met de lift naar de tweede verdieping, daarna dwars door het hotel naar de andere kant lopen. Daar nog een trap omhoog om bij onze kamer te komen. Het alternatief was drie trappen met de tassen, nee dus.

Linksbovenaan dus ons balkon. Achter het  hotel waren de wijngaarden van de buurman, de broer van de eigenaar. Vooraan naast de ingang de eetzaal. En we hebben lekker gegeten! Geen culinaire hoogstandjes, maar gewoon degelijk stuk vlees op je bord, aardappelen en salade, maar heel lekker!

Links nog een stukje van het hotel. Rechts woont de broer met de wijngaard. Daar hadden we nog een proeverij. En natuurlijk verdwenen de nodige flessen in de achterbak. Fijn dat de auto's zo'n grote bak achter hebben, want ze hadden toch lekkere wijn. Wij kozen drie soorten, een Rotling (soort Rose), een zoete witte wijn en een drogere wijn met wat bubbels.

Wil je er ook eens heen, hier is hun site.
.