Close-ups van de tuin

Sorry, no English version today. But please enjoy the pictures of my garden. Today it's rainy and cold(er). So I thought you might like a bit of sun and colour to brighten your day.

Terwijl ik dit schrijf zie ik een druilerige regen door de tuindeuren. Ook bij ons is het weer dus echt omgeslagen. Tot Koninginnedag was het echt prachtig weer. Op 30 april al minder warm, maar toch nog droog. En de zon heeft tot en met gisteren nog flink geprobeerd om door het wolkendek heen te komen. Maar vandaag lijkt ze de moed opgegeven te hebben. Er is geen doorkomen aan.

Gisteren heb ik ons terras eens opgeruimd en schoongemaakt. Een aantal planten zijn van pot verhuisd. En gelukkig heb ik daar ook foto's van gemaakt, close-ups van bloemen en planten die me gisteren opvielen in de tuin. Ik ben de laatste tijd aan het stoeien met de close-up instelling van de foto-camera dus kijk en geniet mee.

Allereerst de Petunia's. Op wikipedia las ik dat de eerste Petunia in 1823 naar Europa kwam, het was een witte. De gekleurde kwamen pas later. Ík lees verder: Petunia's hebben het liefst een natte bodem (dat wordt dus flink water geven). En als de uitgebloeide bloemen verwijderd worden (liefst met stengeltje) dan stimuleert dit de plant tot nog meer bloemen. Begin augustus kan het stengeltje blijven hangen, want dan kan er zaad uit gewonnen worden voor het volgend jaar. Dat moet dan in januari of februari (in een kas of serre) gezaaid worden. De helft van eht zaad zal ontkiemen. En pas na de IJsheiligen in mei mogen ze naar buiten. Oei, ik ben dus duidelijk te vroeg.

Bij mij staan de Petunia's in het vogelnestje. Dat is een grote 'mand' op statief. Ooit op een bloemschikcursus gekocht en opgemaakt. Toen was ie nog compleet met vogel die in het midden van de mand moet komen. Maar de vogel is op een of andere manier weggevlogen.

Dan staat er tegen de schutting aan de achterzijde deze druiven. Het zou een witte en een rode moeten zijn. Maar dat weten we nog niet. Er zijn er nog geen aan gekomen. Toen wij een paar jaar geleden onze tuin eindelijk aanpakten, moest onze druif verplaatst worden. Hij had net druivenrankjes gevormd. De buurman zei dat dat goed ging, maar dan moest hij drastisch gesnoeid worden. Hij wilde dat wel even doen. Van onze grote struik bleef maar een heel klein beetje over, zo'n 40 cm. Weg rankjes. Het jaar erop bleef de druif klein, maar er kwam wel blad aan. Nu we weer een jaar verder zijn, ben ik heel benieuwd of hij dit jaar zijn vleugels (sorry bladeren) uitslaat. Het lijkt er wel op, kijk maar eens naar de scheuten. Normaal is hij veel later.

Hee, wat piept daar tussen de schutting door? Een nieuwsgierig Aagje. Nou dacht ik dat de buurman een beukenhaag achter de schutting had staan. Maar daar zitten normaal geen bloesem aan. Dus het is me even onduidelijk wat hier nieuwsgierig komt gluren. Weten jullie het?

Puur omdat ze zo mooi hun best doen, om zo mooi mogelijk te kleuren. Hier zijn de viooltjes. Van lichtblauw door diepblauw. Ze staan in twee plantenbakken onder de ramen van de garage, maar ook in 2 potten. Een op de tuintafel, en eentje dicht bij de tuindeuren. Zodat ik ze nu ook nog kan zien.

Hieronder een foto van de Campanula van het vorig jaar. Hij is ingedroogd en heeft de hele winter buiten gestaan. En tóch heeft ze nog genoeg kracht om weer gewoon te gaan groeien. Is het niet ongelofelijk? Ik ben benieuwd of er ook echt bloemen aan komen.

De aardbeitjes staan al goed in bloei. Vorig jaar hebben met name de vogels er flink van gegeten. En toch kon ik ze nooit betrappen op het smullen. Dit jaar ga ik er toch een netje over hangen. Nu zijn wij aan de beurt om ze te proberen.

Het seringenboompje staat ook bijna in bloei. Het ruikt zo heel erg lekker. En ziet er prachtig uit als het in bloei raakt. Een en al trossen met kleine roze-witte bloemetjes.
Een neef kreeg van ons ook zo'n boompje voor zijn verjaardag. We hadden het, toen kale, boompje volgehangen met foto's van familieleden. Op die manier werd het een echte stamboom. Zag er leuk uit en viel ook in goede aarde bij de ontvanger.

En dan tenslotte de Callistemon Citrinus. Ik viel als een blok voor de vrolijk gekleurde pijpenragers. Eigenlijk is het een struik, maar die van ons is geënt op een stam. In het Nederlands heet ie 'Lampenpoetser'. Het is wel duidelijk waarom. Als de bladeren gekneusd worden geven ze een citroenachtige geur, vandaar de toevoeging Citrinus.

De bloemaren kunnen tot 12 cm lang worden. De solitaire bloemen zijn klein en hebben 5 onopvallende kelk- en kroonbladeren. Maar hun talrijke rode meeldraden met gele helmknoppen zijn uitermate opvallend. Kijk maar naar de foto hiernaast. Sommige bloemknoppen zijn al uitgevouwen, maar in het midden zie je nog enkele die nog opgevouwen zitten. Binnen enkele zonnige dagen zullen zij ook hun schoonheid ontvouwen.
De plant komt van nature in Australië voor. Ik las dat de plant volledig is aangepast aan het periodiek afbranden. De vluchtige olie uit de bladeren komt dat bijna explosief tot ontbranding en neemt het zuurstof voor de vlammen weg. Op deze manier wordt de plant beschermd tegen het vuur.
Op mijn laatste foto zie je de bloemenaren nog volledig in de knop. Eentje was open, de rest nog niet. Dus dat belooft wat voor de komende tijd. Ik verheug me er nu al op.

Dat was het rondje tuin voor vandaag. Hopenlijk brengt het wat zonneschijn, want die mis ik vandaag wel. En denken jullie ook nog even aan mijn vraag van gisteren. Je weet wel over de kleuren die ik bij de LiB gebruik. Ik heb van een paar mensen heel goede tips gelezen. Vooral die van Aart, bedankt voor het reageren, ik krijg ideeën. Maar ik ben er nog niet helemaal uit. Dus lieve lezers en lezeressen, a.u.b. reageren bij mijn vorige mail. Mijn dank is groot.